KEL PAPAĞAN                                              

Vakti zamanında bir bakkal ile bu bakkalın güzel ve de büyük bir dükkanı varmış.Adam,bütün gün dükkanında olduğu için kendisine arkadaşlık yapması için bir papağan almış.Papağan,bütün gün kafesinde oturur,etrafa neşe saçarmış.Adam,papağanı aldığndan beri müşterileri artmış.Gelen çocuklar hem papağanı dinliyor,hem de birşeyler alıyorlarmış.
Adam da papağanı çok seviyor,bu sayede müşterilerin artmasından çok mutlu oluyormuş.Akşam olup evine gidince papağan dükkanda kalıyor,bekçilik yapıyormuş.Gene böyle bir akşam,adam vine gittiğinde papağan bekçilik yapmaya başlamış.Akşamın ilerleyen saatlerinde dükkana,nereden geldiği belli olmayan bir kedi girmiş.Gördüğü fareyi yakalamak için atılınca papağan onun kendi üzrine geldiğini sanmış.Korkudan kanatlarını çırpınca gülyağı şişeleri devrilmiş ve de her yer gülyağı olmuş.

Ertesi sabah,bakkal dükkanı açınca çok şaşırmış.Her taraf şişe kırıları ile doluymuş.Gülyağları her tarafa saçılmış.Bu durmuma çok sinirlenen bakkal papağana kızmış.Öfkesini kontrole alamayıp papağanın kafasına vurmuş.Dükkan sahibinin bu hareketi papağının kafasındaki tüylerin dökülüp kel kalmasına sebep olmuş.Papağan o günden sonra hayata küsmüş,kimselerle konuşmaz olmuş.Bu yüzden dükkanın müşterileri azalmış.Papağanın bu küskünlüğü işlerin bozulmasına yol açtığı için bakkal hatasını anlamış ve sürekli papağandan özür dilemeye başlamış.Ama nafile!Papağan hiç konuşmuyormuş.

Bir gün bakkala kel bir adam girmiş.Papağan onu görünce:

-Kel adam kel adam.Ne oldu.Yoksa sende mi şişeleri kırdın da kafan kel kaldı!

Bu olaya herkes katıla katıla gülmüş.Papağan o günden sonra konuşmaya başlamış.Bakkal hatasını anlamış ve o günden sonra öfkesini yenmeyi öğrenmiş...